Taniec latynoamerykański
Jive
Ten taniec powstał w Ameryce po 1910 roku, a do Europy dotarł razem z żołnierzami, początkowo pod nazwą jitterbug, a w 1940 roku miał odmianę pod nazwą boogi-woogie. Jest bardzo podobny do rock-and-rolla. Jest tańcem bardzo szybkim i dynamicznym, w którym krew zaczyna tętnić szybciej. Kroki wykonuje się dynamicznie wbijając ciężar ciała w parkiet tak, jakby chciało się szybko uciekające robaki. Typowe tempo to czterdzieści dwa do czterdzieści cztery takty na minutę. W kroku podstawowym występuje rytm synkopowy, czyli raz-dwa, raz-es-dwa, raz-es-dwa, co znaczy pięć lub sześć kroków w takcie. W zaawansowanych figurach możliwe są rozmaite interpretacje rytmiczne. Charakterystycznymi cechami jive’a są bardzo szybkie kopnięcia i elastyczne akcje jazzowe z przeciąganiem pod koniec frazy rytmicznej tak, aby uzyskać większe przyspieszenie i większą dynamikę na początku następnej frazy. Tańcząc należy mieć ciężar ciała z przodu. Na turniejach tańczony jest jako ostatni taniec latynoamerykański, bo jest najbardziej męczący.
