Taniec nowoczesny
Taniec nowoczesny powstaje w zasadzie wszędzie, ale jego pierwsze rozwinięcie nastąpiło w Niemczech tańca wyrazistego w latach dwudziestych do trzydziestych i zostało ujęte w reguły specyficznej techniki. Taniec ten krystalizował się w latach trzydziestych do pięćdziesiątych dwudziestego wieku. Korzystał z elementów folkloru murzyńskiego i indiańskiego. Czołowymi reprezentantami byli Isadora Dunka, Boris Humphrey, Marta Graham, Weidman Charles. W dalszym ciągu obok założeń estetycznych powstają też nowe zasady kompozycji i interpretacji. Uwzględnia się nowoczesną wiedzę możliwości człowieka takie jak techniki rozluźniające czy improwizacja kontaktowa. Taniec w dzisiejszych czasach jest odbiciem mieszających się stylów, konwencji scenicznych i technik. We współczesnych tańcach sięga się do ruchów, gestów i staje się ono po wyabstrahowaniu samowystarczalnym tworzywem danego spektaklu. Podczas tańca łączy się wszystkie formy wyrazu, ekspresji tak aby to co się tańczy zostało przekazane w jak najlepszej formie.
