Taniec ten rozwinął się w XX wieku, jednak swoje początki ma w XIX wieku, kiedy to zaczęły się mieszać różne rytmy muzyki amerykańskiej, indiańskiej, a przede wszystkim hiszpańsko-portugalskiej. Są one najczęściej bardzo szybkie, dynamiczne i mają wyrazistą muzykę. Najważniejsze w nich jest zmysłowe ruchy bioder i całego ciała. Należy też jednak pamiętać o izolacji ciała, to znaczy, że musi być górna część ciała odizolowana od dolnej części ciała. Ubiór zaś do tych tańców jest inny niż do standardowych. Mężczyzna nie musi mieć wcale fraka, ale kolorem musi być dopasowany do partnerki. Co jest charakterystyczne, to obuwie też jest zupełnie inne: u kobiety mają być sandałki, zaś u mężczyzny buty na obcasie. Taniec latynoamerykański tańczony jest na zawodach razem z tańcami standardowymi. W naszym kraju, czyli głównie w Kielcach ostatnio na ulicach tańczy się sambę, czyli taki wakacyjny karnawał. Do tańców latynoamerykańskich należy zaliczyć sambę, rumbę, cha cha, paso doble, jive, salsa. Ostatnimi czasy salsa jako sama w sobie robi furorę na naszych parkietach.
Paso doble
Nazwa pochodzi z języka hiszpańskiego, a oznacza podwójny krok. Jest on w metrum dwie czwarte. Tematem tego tańca jest walka na arenie torreadorów z bykami, czyli corrida. Partner gra rolę torreadora, a partnerka rolę byka. Sam taniec składa się z trzech części. Pierwszą z nich jest wejście na arenę, czyli scenę, drugą jest walka z bykiem i jego zabicie, a ostatnią parada po zakończeniu walki. Sama muzyka ma charakter marszowy wyzwalający napięcie, a poprzez poszczególne akcenty wzbudzić entuzjazm w ostatnim uderzeniu. Tempo jest typowe, czyli sześćdziesiąt taktów na minutę. Taniec jest bardzo widowiskowy, a tancerze specjalnie przygotowują się do rozpoczęcia go przyjmując pozy i wprowadzając nastrój, by ruszyć razem z pierwszym uderzeniem muzyki. Jego efektowne zakończenie wymaga zaś od tancerzy dużej umiejętności i sztuki pełnej wyrazu. Paso doble to jedyny taniec, gdzie pary nie mogą zrobić lukę czy skrót w prezentowanej choreografii. Poszczególne części mają określoną liczbę taktów, a każda część w muzyce kończy się zaś mocnym akcentem, na które tancerze przyjmują efektowną pozę, stanowiącą podsumowanie etapu walki. Na turniejach jest on tańczony jako przedostatni taniec latynoamerykański.
